zaterdag, januari 30, 2010

 

Mouse speak 03

Reworking of this picture.
Click to enlarge.
Copyright Villa La Repubblica 2010.

Usually pictures about politics are quite difficult to rework unless they are about a revolution. But most of the time they are either too meaningless or too subtle. The subtle ones are too complete to rework while the meaningless ones are open to any interpretation.

As i said in the first Mouse Speak i found quite a lot of pictures about the recent Massachusetts by-election when searching on ‘a’ (don’t ask me why). This by-election just passed my mind as a friend in Boston e-mailed me about it. The whole thing depressed him quite a lot while i regarded it as a provincial thing in a foreign country somewhere far off. Anyway, the election was won by the Republican Scott Brown.

My search engine found his picture in the NY Daily News. We see Brown using a megaphone while quite a few supporters, supposedly common American people from Massachusetts, are behind him. We can’t see whom he is talking to with his megaphone. More supporters? Journalists? Camera’s? Probably it’s a combination. Camera’s made it probably possible to reach undecided voters in Massachusetts who might have thought ‘well, i like the way this man is shouting and lots of common people like me seem to like him too’.

The central thing in the picture is of course the megaphone. In the picture Brown uses his left hand to hold the megaphone. So my first idea was to make the megaphone part of his face. That would only be practical for him, wouldn’t it?

But then, what about the rest of the picture? Lots of possibilities seemed to be obvious. The faces of the crowd behind Brown could be reworked. But how? And what would be the connection to Brown’s megaphone-face? And there was the backdrop: probably a park in winter, but it looked a bit like Siberia.

I decided that all these connotations had nothing to do with the composition of the picture. The only liberty i gave myself was the name Brown and the fact that Brown is wearing a brown overcoat. But in fact this could be any politician or union leader or demagogue of sorts. And the supporters are always the same kind of people who set their hopes on one person. They try to be one with their leader, even if he will deceive them.

And the Siberian background? Well, after all it wouldn’t have any meaning in the picture. Just the white with the brownish stains would make it look cold enough.

BP

Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  •  

    Wordt de vis duur betaald?

    Banner van ZLH.

    In Uw Villa wordt met graagte en smaak vis gegeten. De maatjesharingen glijden hier graag over de tong, de kabeljauw wordt hier graag in de room gedoopt en naast het roken van sigaren en waterpijpen wordt het roken van makrelen warm door de redactie aanbevolen.

    Het is dan ook niet vreemd dat Uw Villa al surfend bleef haken aan deze website.
    Zeeliefhebbers zorgt voor verse bijzondere vis en andere zeedieren waarvan U allang vergeten had dat ze bestonden of waarvan U dacht dat ze nog slechts in exquise restaurants geserveerd werden. De vis wordt geleverd met foto's van de vangst en met tips over het schoonmaken en klaarmaken van de vis.

    Volgens de site wordt de vis op 'kleinschalige' of 'innovatieve' wijze gevangen. Dat 'kleinschalige', daar kan Uw redactie zich nog iets bij voorstellen. Maar wat is 'innovatief' bij de visserij? Worden de vissen dan keurig ter haak uitgenodigd of brengt men het Forellenkwintet onder water ten gehore? 
     
    Uw Villa hoopt er een antwoord op te krijgen en ondertussen heeft zij zich een abonnement aangemeten op Zeeliefhebbers om te kijken of er iets bijzonders van haar gading is in Den Haag.

    VLR

    Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  • donderdag, januari 28, 2010

     

    Collages d'hiver 09

    Pastoral; Pastorale.
    Klik op het plaatje voor een vergroting.
    Copyright Villa La Repubblica 2010

    Labels: ,

  • CONTACT
  • Facebook
  •  

    Doe een wens bij een put of val erin 027


    lig stil en luister

    het kind is angstig in het donker van de grot
    de moeder wrijft langs zijn wang
    zacht neuriet zij in het duister
    zingen van de vogel maakt de blinde ziend

    er is geen vader van genade
    plichten zijn gedaan het kind is daar en leeft en trilt
    in deze bossen schijnt de zon door het blad
    en door een boom misschien

    aaneengeregen tekens worden gelezen
    thuis is niemand dan een lege kast
    een kind staat op het hoge duin
    de boxer rouwt om zijn gestorven vriend


     
    BP

    Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  • woensdag, januari 27, 2010

     

    Mouse Speak 02


    Reworking of a  Yahoo picture. (Copyright Villa La Repubblica 2010)
    (Click to enlarge)

    Not being a team sports lover i find basketball one of the stupidest team sports ever invented. I really suspect Americans to pull extra hard at babies during their births to make them tall enough to be successful basketball players. Basketball rules make the game quite a nervous affair to look at, though they seem to be contrived to make it look like a serious game.

    Anyway, as i said in my last Mouse Speak, i came upon quite a lot of sports pictures. So it would be a pity to leave them unused. Sports pictures always seem to be a bit overdone in emotions and movements. So when reworking them i really like to calm them down a bit. John Baldessari is always in the back of my head (as is Elsworth Kelly) when making these kind of things.

    To be honest, i think guys look more useful to society without a ball. Or don’t they?


    BP

    Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  •  

    Krantenpulp en chaos bij JCA de Kok


    Uw Villa ontving onlangs bovenstaande uitnodiging.
    Pieter Geraedts maakt werk van krantenpulp. Een prettig organisch materiaal dat zowel cultuur, natuur als tijdsverloop in zich draagt. Werk van hem van het laatse anderhalve decennium is te zien bij Kunstenaarsinitiatief JCA de Kok, Lange Beestenmarkt 99 Den Haag.
    Opening: Zaterdag 30 januari 2010 om 16.00 uur.

    VLR

    Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  • dinsdag, januari 26, 2010

     

    Collages d'hiver 08

    Crocburgers; Krokoburgers.
    Klik op het plaatje voor een vergroting.
    Copyright Villa La Repubblica 2010

    Labels: ,

  • CONTACT
  • Facebook
  •  

    Laat ze niet schieten!


    Plaatjes: Dode wespendief (Honey buzzard, Pernis Apivorus) (plaatje: Birdlife Malta); Tortelduif / zomertortel (Turtle dove, Streptopelia turtur); Kwartel (Quail, Coturnix coturnix); (plaatjes: Wikipedia)

    Uw Villabewoner is gek op duif en kwartel. Zo gek zelfs dat hij ze graag ziet vliegen. Op Malta ziet men ze weliswaar ook vliegen maar dan vooral om ze af te schieten. En daarnaast worden er dan ook nog legaal en illegaal allerlei andere vogels geschoten. Protesteer daartegen door de petitie hier te ondertekenen. Lees hier meer over de achtergrond.

    In Zuid Europa staat het schietvolk graag klaar om alles wat veren heeft uit de lucht te halen. En in dit geval dus vooral op Malta. Dusdanig dat er op den duur weinig tortelduiven of kwartels en andere trekvogels over zullen blijven om nog in het Noorden te kunnen broeden.

    Is dat dan erg? zal de slimme lezer vragen. Ja! antwoordt Uw Villa dan. Waarom? Gewoon, omdat het erg is. Niet omdat het zielig is, niet omdat wij als mens de natuur dienen te beheren of dat soort onzin, nee, gewoon omdat het erg is.

    En dan verwacht Uw Villa nu nog een petitie aan Jampeter om de Waddenzee weer trekvogel-vriendelijk te maken....

    VLR

    Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  •  

    Mouse speak




    Reworking of  a picture from the Washington Post. Copyright Villa La Repubblica 2010.
    (Click to enlarge). Orinial picture can be seen here or here.

    Now and then I like to rework pictures from the internet. I prefer to do so by using the most basic and primitive facility I have: the ‘paint’ facility, using my mouse as a brush or a pencil. Of course there are far more intricate and sophisticated facilities but those are for making things perfect which is not at all my aim. There is no way in making the world look like more perfect than it is and moreover I like the viewer to see how my hand has been working. Seeing my hand’s activities is like feeling my breath (so be warned!).

    Now it is easy to find random pictures just by surfing, but I’m usually not surfing having the reworking of pictures in mind. So I’ve decided to add some structure to my thirst for pictures by using a search engine. I use the search engine Alltheweb because it is easier than Google. When just typing ‘a’ lots of pictures were offered to me. Most pictures being about the recent earthquake in Haiti, sports and the Massachusetts by-elections.

    I chose the above picture from the Washington Post web site – a picture of the Haiti earth quake - because at first sight it doesn’t really need any reworking. It’s a fascinating picture as it shows us three faces of humanity: Struggling Man, Rotting Corpses and invisible bones well stored away in a City of the Dead. And there is another aspect: the man’s shadow on the ground.

    Struggling Man is a man who is covering his nose and mouth against the stench of the rotting corpses. Maybe he is a relative of the dead people on the cart. Maybe he is a passer-by as most living people are.

    His shadow is moving with him as long as there is any light to make it move, imitating all his gestures but without any blood, sweat or inner emotions.

    The Rotting Corpses are piled on a cart seemingly ready for a removal. They are man in a state in between Struggling Man and dead bones in a grave. They are dead but clearly not in peace. They still belong to the visual world. They are not the glorious corpses of French Romantic painting but they still play their role in this picture in front of the graveyard, sending their stench to the passer-by who is struggling not to be like them. As such the picture reminds me of the dances of death from the middle ages.

    The City of the Dead behind the scene doesn’t seem to be affected by the earth quake. It is standing there solidly, vast and enviable. The dead city is unaffected by emotions, blood and sweat, just like Struggling Man’s shadow. The only difference is that the graves don’t move and are there apparently eternally.

    The whole scene is covered by a tropical blue sky which reminds me of beach holiday advertisements.

    By reworking this picture there wasn’t really anything to add. Any addition would almost be blasphemous. The picture is complete in itself. Trying to make it even more moving would make it pathetic or just kitsch. So I just ‘dephotographed’ it. I left the sky and the cart with corpses intact.

    BP

    Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  • dinsdag, januari 12, 2010

     

    Favourite things Update #

    In the sidebar of this blog under ART & ARTISTS you’ll see quite a few links to artists your Villa is interested in. You’ll see works of living artists, dead artists, famous ones and artists lesser known. It would be quite impossible for your Villa to visit all exhibitions of these artists in real. But maybe you are in the neighbourhood.


    While one artist is exhibiting in New York other artists are trying to make ends meet in other ways. Of course artists, by their works, are trying to reach out to you. The Hague artist Marije Bijl stresses here that it is important for the public to reach out to the artist too. She is one of the few artists i know around here who is working in an expressionist tradition successfully combining a high sensitivity and a sometimes violent roughness. Her works deserve to be more closely examined than can be done in these few lines.

    Doubtlessly Navid Nuur is the most important artist in his genre at the moment in The Hague and probably far beyond. He makes installations and/or anything that has something to do with visual forms, shapes, environments and meanings. ‘Interimodules’ as he calls them himself. At the moment his work can be seen at the Fridericianum in Kassel. But happily his work will be on show in The Hague too in Stroom from 30 January onward.

    The other day your Villa met Austrian artist Michael Gumhold. His works seem to be quite interesting and can be seen from tomorrow (13 January) onward in The Hague’s Galerie West. Details here.
    VLR

    Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  •  

    Collages d'hiver 07

    The parrot's song. Het lied van de papegaai.
    Copyright Villa La Repubblica 2010.
    Klik op het plaatje voor een vergroting.

    Labels: ,

  • CONTACT
  • Facebook
  •  

    Van niets naar nergens 17



    Van boven naar beneden: Lusaka begin jaren '80 (klik op het plaatje voor een vergroting; Henry Tayali, resident artist van de University of Zambia in 1982 (plaatje Wikipedia); Kakkerlakken, de voornaamste huisdieren in Lusaka; University of Zambia; Recent straatbeeld van Lilanda township (plaatje Lusaka Times)

    Lusaka is een uitstekende plaats om na te denken over reisdoelen. Al was het alleen maar omdat de stad zo saai en duur is dat ze je geen andere mogelijkheid biedt dan om verder te trekken.
    Toch is de stad me door de jaren heen dierbaar geworden. Niet zoals een fraaie, historische Europese stad, maar als een stad met een herkenbaar karakter. Het is geen bijzonder uitgesproken karakter en voor de historie van hun stad hebben de bewoners van Lusaka weinig oog – arm als zij zijn -. Ze is de hoofdstad van een land dat zijn plaats op het wereldtoneel nog niet heeft ingenomen of opgeëist. Zij heeft de gelijkmatigheid van een wat provinciale hoofdstad met een historie die te kort is om een boek over te schrijven, maar te lang om over het hoofd te zien.

    Mijn eerste kennismaking met de stad was in september 1982 om redenen die ik eerder beschreef. Henry Tayali – de resident artist van de universiteit – bracht mij van het vliegveld naar Ridgeway Campus, de studentencampus van de medische faculteit en vlakbij University Teaching Hospital, het academisch ziekenhuis. Daar kregen de deelnemers van de workshop hun kamers. Ik kreeg er de kamer van een blijkbaar zeer christelijke student. Aan de wanden en aan het prikbord hingen afbeeldingen van een Jezus die een zieke heelt, een Jezus die meewarig naar de armen kijkt, een Jezus die ons van de zonden redt. En plaatjes en artikelen over het dagelijkse bestaan in Afrika en de rol die de goede christen daarin speelt. Ieder zijn meug, dacht ik, nog niet wetende dat Zambia één van de meest christelijke naties in Afrika is.

    Een Europese workshop-genoot riep dat hij een wild dier in zijn kamer had. Denkend aan zebra’s, antilopen, etc. liep ik naar zijn kamer. Hij had een kakkerlak gevangen. Die zelfde nacht nog zou ik merken dat kakkerlakken ’s nachts lawaaiig zijn en een feit des levens in Lusaka.

    Teruglopend naar mijn kamer kwam een werkster de trap af lopen met een tafel op haar hoofd. Ze groette vriendelijk.

    Ik verkende de omtrek van de campus. Het was nog morgen maar de ochtendkilte had plaats gemaakt voor een prettige, droge, zomerse temperatuur die de geur van bloemen, gewassen en stof deed aanzwellen. De omgeving van de campus was parkachtig en in de nabijheid van twee zeer chique hotels. De meeste officiële gebouwen waren niet al te hoog en scholen achter de bomen en struiken van weelderige tuinen. Er was weinig verkeer. Het meeste was openbaar vervoer en vrachtwagens. Op een bordje stond ‘robots ahead’. Ik vroeg mij af of er in deze stad robots rondliepen. Het bleek om verkeerslichten te gaan. Er was een postkantoortje in de buurt. Altijd handig om te weten in een tijd dat communicatie een omslachtiger kwestie was dan vandaag de dag.

    Na het postkantoortje was er ruimer uitzicht. In de verte lag de skyline van het centrum van de stad met een rijtje torenflats. Ik maakte een dia van het uitzicht, maar dat bleef niet onopgemerkt. Vlak voor mij lagen enige barakken en dat bleek een politiekamp te zijn. Dat maakte de politiebeambte duidelijk, die er opeens was. Waarom ik de foto maakte? Tja, vanwege die skyline. Of ik wist dat ik politiebarakken fotografeerde? Nee, dat wist ik niet; het ging mij meer om de skyline. Of ik een paspoort bij mij had? Ja, dat had ik bij me en een introductie brief van Henry Tayali. Vriendelijk doch dringend werd ik erop gewezen dat politiebureaus en barakken niet gefotografeerd mochten worden in Lusaka. Mij werd verder een prettig verblijf in Zambia gewenst.

    In de middag werden we door Henry Tayali rondgeleid op het universiteitsterrein, halverwege de stad en het vliegveld. Bij de onafhankelijkheid was de universiteit geschonken aan Zambia door Israël. Maar toen de diplomatieke betrekkingen met Israël verbroken werden, was de universiteit nog niet voltooid en dat was verder zo gebleven. De gemaaide grasvelden om de schoolgebouwen lagen geel te blakeren in de middagzon. Buiten het terrein schoten gras en struikerij hoger op en daarachter lagen in de verte Lusaka City Airport en de sloppenwijk Kalingalinga.

    Gedurende de volgende dagen verkeerden wij als kunstenaars natuurlijk vooral op het universiteitsterrein om daar werkzaam te zijn in de workshop. Maar voor inkopen moesten we in Cairo Road zijn. Cairo Road lag een flink stuk van Ridgeway Campus vandaan, maar de eerste keer liepen we er verkennenderwijs naartoe. We liepen van oost naar west via Independance Avenue. Tegenwoordig een drukke verkeersweg, maar in 1982 nog redelijk rustig. Vlak voor Cairo Road leidt de weg over een viaduct over het spoor. Vanaf het viaduct is aan de noordkant het station te zien. De meeste activiteit en het meeste treinverkeer vond ook toen al vooral plaats in de morgen en de avond. Het rangeerterrein lag er verlaten bij. Aan de zuidkant van het viaduct zagen we de spoorlijn recht de struiksavanne en de stoffige verte in lopen. Veel mensen liepen over de rails op weg naar Luburma market, toen nog de belangrijkste markt bij het centrum.

    In Luburma Market was alles te koop. Van kleding, fruit en vis tot meubilair en fietsonderdelen. Ik liep er met een andere workshopganger rond en beide waren we gewapend met een camera. De mensen bekeken ons met argwaan. Slechts een enkeling wilde graag op de foto. Mijn collega merkte er niets van en stapte zonder blikken of blozen het armste gedeelte van de markt binnen, waar kooplui vrijwel constant onder jute lappen en plastic woonden, en ging daar foto’s maken van de manden die die arme lui hadden om hun koopwaar mee te vervoeren. De kooplui wisten niet wat hun overkwam. Iemand die foto’s van hen liep te maken, moest wel verdacht zijn, want waarom zou zo’n wildvreemde blanke nu geïnteresseerd zijn in armeluikoopwaar? Later bleek dat we ook op de markt niet mochten fotograferen zonder toestemming van de voorzitter van de markt. Dat bleek toen ik een dia stond te maken van Findeco Building, dat vlak achter de markt oprees.

    Cairo Road was nog niet de drukke heksenketel die ze in de jaren ’90 zou worden. Maar alle zaken als het herbevestigen van tickets, het reserveren van reizen, het wisselen van geld en het kopen van zaken als petjes, klamboes en medicijnen konden niet anders plaats vinden dan in Cairo Road. Aan Cairo Road stond de hoogbouw zoals die in een zakencentrum behoort te staan, met veel beton. Het waren de grote gebouwen waarin de regering haar aandelen in koper, grondstoffen, landbouw en ontwikkeling kenbaar maakte. De Zambiaanse staat was goeddeels op socialistische leest geschoeid en het staatsbezit moest uiteraard tot uiting komen in frisse, moderne, betonnen architectuur, een jonge, energieke staat waardig. Cairo Road zelf was vierbaans met een vluchtheuvel in het midden met bomen, palmen en bloeiende struiken. In Cairo Road was allerlei noodzakelijks te koop, zoals boeken, kantoorartikelen, schoenen, kleding en voedsel. De Zambianen hadden niet veel geld dus bijzonder druk was het niet en veel winkels hadden metalen spijlen voor de etalages tegen vernieling en inbraak.
    Meermaals werden wij gewaarschuwd uit te kijken voor zakkenrollers. De betonnen kolossen stonden fier omhoog, maar de rest van de bebouwing had de vervallen voornaamheid van een voormalige Britse kolonie.

    Aan de westkant van Cairo Road ligt Chachacha Road. Daar was in die tijd Mpapa Gallery gevestigd. Mpapa Gallery was de belangrijkste kunstgalerie van Lusaka en daarmee van Zambia. De ruimte zelf leek niet die pretentie te hebben. Ze was vrij klein en de sfeer tijdens een opening was gemoedelijk, met wat Afrikaanse achtergrond muziek en bier, veel bier.

    We bezochten de Masiye Club, een dans- en drinkgelegenheid met zijn eigen Masiye Band en met de Masiye Dancing Girls. De band speelde eigen nummertjes en fletse covers van Angelsaksische popmuziek. De band was in die tijd redelijk populair in Zambia en ook in Zimbabwe waren zij bekend. Wat ik me vooral herinner was het stijve optreden en de grote, holle vissenogen van de zanger, een lange, magere jongen die al jaren vergeten leek te zijn dat je zingen met enig plezier kunt doen. Van de Dancing Girls herinner ik mij dat ze rode jurkjes aan hadden. Hun blik stond op oneindig en hun bewegingen waren routineus en ongeïnteresseerd.

    De Zimbabweaanse beeldhouwer John Takawira keek met het grootste dedain naar de dansvloer. Naar zijn oordeel konden de meeste mensen niet dansen. De Europeanen konden dat volgens hem niet helpen, maar ook de meeste Afrikanen stonden in zijn ogen maar wat te springen. Ik vroeg hem hoe er dan wel gedanst moest worden. Hij ging met zijn grote lijf nonchalant tegen de muur leunen, in de ene hand een fles bier, de andere hand op de heup. Hij draaide zijn kaal geschoren hoofd quasi ongeïnteresseerd een andere kant op en liet zijn heupen schommelen, terwijl hij niet van zijn plaats kwam en tegen de muur bleef leunen. - Look Peter! That is the basic movement! Sprak hij onderwijzend.
    Ik deed het hem na en het lukte wonderwel na enig oefenen, ondanks het feit dat ik niet zo’n groot lichaam en zo’n grote buik had als John Takawira.
    In de bus terug naar Ridgeway Campus bleek mijn horloge van mijn pols gestolen, tijdens of tussen het dansen door. Het was het horloge van mijn enige jaren daarvoor gestorven vader. Het opwinduurwerk zal het inmiddels niet goed meer doen. Misschien dat het nu als versiering of fetisj gebruikt wordt. Of het licht ergens onder enorme stapels afval in het Afrikaanse stof een eeuwige tijd aan te geven.

    Er was ook een theater- annex dansgroep als onderdeel van de workshop, compleet met Afrikaanse trommels. Het dansen gebeurde op verschillende locaties. Er werd geoefend op de gazons van de Universiteit. En vervolgens werd er opgetreden in Munda Wanga Gardens en in een buitenwijk.

    Munda Wanga bestaat nog steeds. In die dagen was het een botanische tuin die betere tijden gekend had, met wat kooien waarin leeuwen en dergelijke op hun dood lagen te wachten. Tegenwoordig is Munda Wanga een fraaie botanische tuin met een modern dierentuintje, compleet met kweek- en fokprogramma’s, met vrijwilligers en met een educatief programma voor scholen. Hoewel de tuin in ’82 wat verwilderd was viel er nog behoorlijk te genieten van allerlei bloeiende exotica. De dansgroep trad er op voor een publiek van workshop-collega’s en van tuinpersoneel. Er waren verder geen bezoekers in de botanische tuin.

    Er waren wel veel bezoekers bij een optreden op een open plek in de wijk Lilanda. Vooral als de danseresjes met hun verleidelijk schokkende heupwiegen voorbij kwamen, kostte het moeite het mannelijk publiek op afstand te houden. Een groot deel van de opdringerige mannen was ook aangeslagen door het drinken van Afrikaans bier. Dat zag er grauw en dik uit en het rook naar gist. Mij werd aangeraden het niet te drinken, want je kon niet weten wat voor rommel men in het brouwsel gegooid had. Het zou wel veilig zijn om de commercieel verkochte Chibuku Shake Shake te drinken. Dat was mijn eerste kennismaking met dit Afrikaanse bier in kartonnen pakken. Het had dezelfde grauwe kleur als het huis gebrouwene, maar het stonk minder naar gist. Wel stonk het naar overgeefsel en Chibuku uit het karton is dan ook tot op de dag van vandaag geen favoriet van mij geworden.

    Naast een bezoek aan de Zambiaanse graficus Patrick Mw. die ook aan de workshop deelnam, was dit mijn eerste kennismaking met een Afrikaanse stad en met Lusaka in het bijzonder. Of en hoe vaak ik er nog terug zou komen wist ik toen niet. Na een bezoek aan South Luangwa National Park was ik nog kort in Lusaka om een reis te boeken naar Harare in Zimbabwe. In die laatste stad zou ik toen langer verblijven dan in Lusaka. Toch zou ik vier jaar later weer terugkeren in Lusaka, waarvan ik de contouren nu kende.

    BP

                                                                                                                                        

    Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  • zondag, januari 10, 2010

     

    Collages d'hiver 06


    Blue snow. Sneeuw blues.
    Copyright Villa La Repubblica 2010.
    Klik op het plaatje voor een vergroting

    Labels: ,

  • CONTACT
  • Facebook
  • vrijdag, januari 08, 2010

     

    Doe een wens bij een put of val erin 026


















    vertraging

    de trein is te laat
    het niet zijn wordt vervloekt
    tegen het vacuüm wordt geschopt
    is er verlossing?

    wegens een ongeval heeft de trein een nog onbekende vertraging
    de vervloeking krijgt meer diepgang
    het vacuüm vult zich met
    onrijpe onoplettende koe
    gedesillusioneerde zonder leven
    ongeplande goederentrein
    omgevallen bomen

    dit geeft het leven zin

    nu alleen nog
    dingen die over moeten omdat zij nog niet gedaan zijn




    BP

    Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  • dinsdag, januari 05, 2010

     

    Collages d'hiver 05


    No twins. Geen tweeling.
    Copyright Villa La Repubblica 2010.
    Klik op het plaatje voor een vergroting.

    Labels: ,

  • CONTACT
  • Facebook
  •  

    N.a.v. 04

                  Pere Llobera (Barcelona 1970): The death following me in the airport (2006), potlood op papier. Zie Pere Llobera's website voor een veel duidelijker weergave van deze tekening: http://www.perellobera.com/index.php?option=com_content&task=view&id=12&Itemid=13








    dood volgt mij op het vliegveld

    gerustgesteld door vluchtige wijn
    mijn bagage achter mij
    kijk ik
    in het zilveren beton
    in de grijzende lucht
    in dit panorama achter
    glas wordt de volgende stap bereid
    denk ik
    het is een kwestie van tijd
    de toekomst staat klaar
    de plastic plant staat stil
    en reikt naar mij


    BP

    Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  • zaterdag, januari 02, 2010

     

    Collages d'hiver 04


    Clear sight. Helder gezicht.
    Copyright Villa La Repubblica 2010;
    klik op het plaatje voor een vergroting.

    Labels: ,

  • CONTACT
  • Facebook
  •  

    EEN FANTASTISCH 2010



    (ALDUS ANOEBIS)


    VLR
  • CONTACT
  • Facebook