zaterdag, september 25, 2010

 

Van niets naar nergens 21


Het Nationaal Museum in Lusaka. Plaatje van deze website http://www.shetline.com/eclipse_trip.shtml .

Naar goed Zambiaans gebruik is de gezamenlijke Zambiaanse website voor musea na een niet al te lang bestaan, weer uit de lucht. Zie: http://www.museums.co.zm/cgi-sys/suspendedpage.cgi .

Klik hier en scroll naar beneden om te zien wat vooraf ging. Raadpleeg de archieven voor nog eerdere afleveringen.


Het National Museum in Lusaka was uitgestorven. Er was een tentoonstelling van een prijsvraag voor schoolkinderen, één over grafisch werk (hout- en linoleumsneden etc.) uit Zambia en dan waren er de vaste opstellingen over de politieke geschiedenis van Zambia, plaatselijke gebruiken en de kunst. De kunstopstelling beperkte zich tot schilder- en beeldhouwwerken die iets zeiden over het dagelijkse leven of de geschiedenis van Zambia. De vaste opstellingen veranderden iedere keer als ik er kwam, maar de sfeer leek door de jaren heen te versomberen. Het museum wilde veel laten zien, maar het was of dat veel steeds te weinig was voor de grote ruimte. De politieke geschiedenis werd enthousiast gepresenteerd, maar alleen de geesten leken toe te kijken. De kindertentoonstelling zei veel over het dagelijks leven in Zambia, hoe de ouders denken en scheidslijnen tussen wat mooi en lelijk en wat goed en kwaad is. Maar publiek was er niet.

Het fraaiste was de parterre met de grote vide met de houten vloer waar de hedendaagse kunst werd tentoongesteld. Langs de wanden schilderijen van mij bekende kunstenaars als Vincentio Phiri, Patrick Mumba, wijlen Henry Tayali en ja, ook Godfrey was gelukkig vertegenwoordigd. En op de vloer de sculptuuropstelling met werken van onder meer Flinto Chandia en Friday Tembo. Maar ik was de enige bezoeker in de grote, holle hal. Natuurlijk, het was een doordeweekse dag. Maar de gemiddelde Zambiaan heeft óf geen geld (ondanks gereduceerd tarief) óf geen interesse in de tentoonstellingen en de collectie heeft geen charisma bij toeristen. Zo leek het museum vooral voor educatieve doeleinden gebruikt te worden. En misschien was dat voorlopig ook genoeg.

In de begindagen van het museum (het stamt uit de jaren ’90) was er nog een uitgebreide opstelling van voorwerpen die tot op de dag van vandaag nog gebruikt worden als magische objecten, die het eigen leven of dat van anderen moeten beïnvloeden. Veel van die dingen spraken enorm tot de verbeelding en trokken daardoor ook wel bezoekers. Maar het was of het museum zich er op den duur wat voor schaamde, want de opstelling werd zwaar ingekrompen ten voordele van objecten en stukken uit de politieke geschiedenis van Zambia.

In de winkel zocht ik vergeefs naar folders, ansichtkaarten of catalogi. Ik trof er wetenschappelijk werk in spiraalcahiers aan. Niet oninteressant, maar ik wilde toch vooral plaatjes. Verder was er de gebruikelijke verkoopwaar: vlechtwerk, textiel, sierkoper en ja, desgevraagd waren er toch ansichtkaarten. Welke wilde ik hebben? Het onafhankelijkheidsmonument? De Victoria-watervallen? Leeuwen? Of olifanten? Ik bedankte vriendelijk.

Ik had honger en liep naar het museum restaurant. Langs de ingang lopend zag ik een omvangrijke Afrikaanse dame met een glimmende, vlammende, roodgele jurk aan, een hoofddoek van de zelfde stof en een grote bril met een zwaar, modieus rechthoekig montuur. Zij werd geflankeerd door twee ernstig kijkende heren in pak met stropdas. Lenig liep zij naar binnen en groette mij in het voorbijgaan. Wie was zij? Een conservatrice? Een cultuurdame van de regering? Zo’n rechthoekig montuur is het internationale herkenningsteken van een culturele bobo. Ik groette vriendelijk terug. Zij gleed langs de plaque waarop stond dat het Museum mede met hulp van de Europese Gemeenschap was gerealiseerd. De ramen ernaast waren kapot en gebarsten. Cultuur, wat moet je ermee?

Aan het restaurant was sinds de opening van het Museum in de jaren ’90 weinig veranderd. Het had meer weg van een bedrijfskantine. De ruimte was klein. Tafels en stoelen van onbeschreven ontwerp stonden wat door elkaar. Er was een toonbank waar een medewerker het voedsel warm maakte en in een bord schepte. Dat voedsel bestond uit vette kippenpoten, braadworsten, glimmende patat en aanverwante zaken. Verder kon er thee of koffie en Fanta, cola of mineraalwater besteld worden. Ik bestelde twee pasteitjes en patat met een flesje water. Zuchtend zette de kok de pasteitjes en de patat in de magnetron. Of ik nog iets bliefde? Nee, dank U. Oké, hij zou de patat en de pastei brengen als die warm waren.

Ik ging zitten met uitzicht op de stoffige parkeerplaats en Independance Avenue. Dat gaf mij de gelegenheid te staren en verder te bedenken waar ik naartoe zou gaan. Het was duidelijk, het moest in ieder geval ergens aan de Luangwa rivier zijn. Misschien in de grensplaats Luangwa zelf? Belevenissen daar van vier jaar eerder bleven mij door het hoofd spelen.

---------



Grotere kaart weergeven

Luangwa op de landtong tussen de Zambezi (onder) en de Luangwa-rivier.

De boottocht over het water, van de Mozambikaanse kant terug naar Luangwa in Zambia, bracht nog enige verkoeling maar aan land was het vochtig warm zonder een zuchtje wind. We waren allemaal sloom van de hitte. Het Canado-Zwitserse boerenstel was bovendien moe van elkaar. Het Afrikaanse deel van hun huwelijksreis was voor hen niet gemakkelijk. En hier hadden zij weer een teleurstellende ervaring achter de rug: verblijven in een kamp waar de decoraties bestonden uit nijlpaardenschedels, in de verte wat olifanten van de achterkant gezien, lek gestoken door de muggen, afgezet door de Mozambikaanse autoriteiten, wachten op een boot en wachten op een safariauto, die gewoon een pick-up truck bleek te zijn…. Afrika had zich laatdunkend aan hen gemanifesteerd. De Zwitserse studentjes waren ook teleurgesteld. Zij hadden sterk het idee, bekocht te zijn aan hun Afrikaanse avontuur. Hadden ze nu zoveel betaald om alleen maar olifanten van de achterkant in de verte te zien? Studentje D. bleef er nog levendig onder maar studentje P. kon alleen nog maar kreunen. Hij had zwaar te lijden onder de hitte. Het zweet lekte uit zijn haar op zijn bril en zijn kleren waren drijfnat. Bovendien voelde hij zich niet lekker en D. was bezorgd.

Zelf had ik die nacht slecht geslapen. Ik had getracht in te dutten bij de nachtelijke geluiden, maar ik was steeds weer uit een zich herhalende droom wakker geschrokken. De droom die ik vaker heb in Afrika: ik ben in Nederland en moet daar allerlei dingen doen en plotseling realiseer ik mij dat ik in Afrika behoor te zijn, maar weet niet meer hoe daar te komen. Het is geruststellend dan wakker te worden in de Afrikaanse nacht. Maar dezelfde droom herhaalde zich steeds. Dankbaar maar geradbraakt zag ik het morgenlicht komen. De vochtige hitte deed de rest. Lusteloos had ik met het Zwitsers kwartet voet aan land gezet aan de Zambiaanse kant.

Daar werden we verwelkomd door Keith en Wendy. Hoe het was geweest? In Zumbo geweest? Goed gegeten? Wild gezien? Ook informeerden zij naar de vriendin. Of het haar lukte de boel op orde te houden, of het personeel wel deed wat zij zei en hoe het met haar kindje ging. Bij het beantwoorden van de vragen kreeg ik al heimwee.

Wendy nodigde ons naar binnen. We zouden wel honger en dorst hebben. En binnen is het een stuk koeler, zei ze en maakte rechtsomkeert de keuken in. We volgden haar gedwee. In de keuken stond een Amerikaan van in de dertig, vrij klein en met Hawaiaans uiterlijk.
- Dit is B. Hij werkt hier voor de Peace Corps Volunteers. B. dit zijn mensen uit Zwitserland en Nederland. Zo stelde Wendy ons aan elkaar voor. Maar vertel het niet door want officieel zijn ze inwoners van Lusaka, voegde ze er knipogend aan toe.

B. leunde tegen het aanrecht. Hij dronk een cola en terwijl ik de rest wilde volgen naar de woonkamer, kon ik het niet nalaten een opmerking te maken.
- Ah, drinking a coke like a real American?
Well, het was meer om voldoende vocht en suiker binnen te krijgen, antwoordde hij verrassend ernstig.
- Je moet echt op dat soort dingen letten met dit weer, voldoende drinken, suiker, zout, eiwitten, vitaminen enzo. Anders overleef je hier niet.
Hij keek me doordringend aan alsof hij wilde zien of zijn woorden wel goed aankwamen. Ik gaf toe dat het warme weer veel energie kostte en dat je je als toerist makkelijk te veel inspande. B. wilde nog iets terug zeggen maar Wendy kwam de keuken in: iedereen m’n keuken uit! riep ze. I’ll make us a nice cup of tea!

In de woonkamer was het inderdaad behoorlijk koel. De Cz. boer zat omstandig uit te leggen wat er allemaal verkeerd was aan de overkant van de rivier en Keith zat er meewarig bij te knikken. De boerin legde haar hand kalmerend op de knie van haar man, maar die liet zich niet langer stoppen. Studentje P. zat in een diepe fauteuil naast mij, badend in het zweet en met de ogen dicht. Studentje D. had een gesprek aangeknoopt met de Hawaiaan. Ik zelf kon het allemaal niet zo best meer volgen. Ik had ontzettende slaap en ik vond ieder woord - beluisterd of uitgebracht – vermoeiend en een lichte hoofdpijn leek zich te nestelen onder mijn schedeldak.

Maar D. haalde mij uit mijn zelfmedelijden. …..want hij zegt – en hij wees naar mij – dat er in dat nationaal park echt veel wild te zien is.
- Je bedoelt South Luangwa? vroeg de Hawaiaan. Ik vertelde dat ik er een aantal keer geweest was in het verleden en dat ik het een fantastisch park vind. De Hawaiaan zei dat hij er nog nooit geweest was – te duur – maar dat hij er veel positiefs over gehoord had.
- Maar jij had toch gezegd dat het niet zo duur was? vroeg D. met Zwitserse zuinigheid.
- Niet als je kampeert, zei ik.
- En jij dan? Jij hebt geen tent?
- Nee ik huur een huisje. En dat is ook niet zo verschrikkelijk duur. Bovendien hoef ik dan niet te wachten tot de olifanten weg zijn als ik ’s nachts naar de wc moet.
De Hawaiaan knikte ernstig en instemmend. Kamperen kan heel vermoeiend zijn in dit land, wist hij.

Wendy kwam binnen met de thee. Ze had meerdere potten gezet. En of we ook een sandwich lustten? Het was er eigenlijk te warm voor, maar Wendy vond dat we wat moesten eten. She’s right, zei de Hawaiaan ernstig, je móét eten in dit klimaat.

Met een sandwich achter de kiezen week de weeïgheid in mijn hoofd wat en vroeg ik de Hawaiaan hoe hij hier verzeild was geraakt. Hij had zoölogie gestudeerd maar was daarna terecht gekomen in Silicon Valley. Terwijl hij vertelde keek hij me doordringend aan met zijn bruine ogen vanonder zijn zwart glanzende haar. In Silicon Valley was hij financieel aan de grond geraakt en had toen besloten iets nuttigs te gaan doen en liefst iets met dieren. En zo kwam hij hier terecht. In een nabij gelegen dorp aan de Zambezi was hij bezig met schrikdraad tegen olifanten.

- Olifanten! Zitten die hier dan? onderbrak de Cz. boer ons. We hebben ze alleen maar weg zien lopen!
- Er is hier nog vrij veel wild, vertelde Keith. Er wordt momenteel vrij veel gestroopt in Zimbabwe aan de andere kant van de rivier. En ook in Mozambiek. Hier wordt het wild beschermd, dus het komt hier naar toe. Ik vond het al zo vreemd dat jullie wild gingen kijken aan de overkant.
We vertelden hem van de lange Zambiaan in Lusaka. Ja, dat verklaarde hem veel.

Hij stelde ons voor in Luangwa te overnachten. De tenten konden op het gazon gezet worden. Dan konden we nu nog wat eten kopen in Luangwa en dan wilde B. ons vast wel met de boot over de Zambezi naar zijn dorp brengen. Dan konden we dat dorp zien en onderweg zouden we vast nog wel wild zien.
De Hawaiaan noemde zijn prijs (het kostte brandstof en er ging ook een bestuurder mee) en we werden het spoedig eens. P. was blij dat hij niet in de auto hoefde, hij zat nog steeds te zweten en zag er pips uit. Ook ik had weinig behoefte aan reizen in een auto, alleen, waar zou ik slapen die nacht?

De studentjes zeiden dat er nog wel plaats was in hun tentje maar dat leek me niet.
- Je kunt ook slapen in mijn hut, hier aan de rand van het dorp, bood de Hawaiaan aan. Het is niet luxe en ik weet niet of ik snurk, voegde hij er onverwacht glimlachend aan toe. Dat was, wat mij betreft dan geregeld.


BP

Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  • vrijdag, september 24, 2010

     

    Collages du printemps 15

    Tourism; Toerisme. Click on the image to enlarge; Klik op het plaatje voor een vergroting. Copyright Villa La Repubblica 2010.

    Click here to see more.
    Also take a look here.

    Klik hier om meer te zien.
    Neem ook een kijkje hier.

    Labels: ,

  • CONTACT
  • Facebook
  • donderdag, september 23, 2010

     

    Jean van Wijk: mimetische oefeningen in Rotterdam


    Copyright Jean van Wijk

    Vanaf zondag 26 september t/m 31 oktober is werk van Jean van Wijk te zien bij Phoebus in Rotterdam in een duotentoonstelling met Willy de Sauter.

    Het eerste wat je je bij het werk van Jean van Wijk kunt afvragen is waar je nu eigenlijk naar kijkt. En wat zag Jean? En wat zag hij toen hij het werk maakte?

    Het is vreemd, er zitten de meest uitdrukkelijke fotografische referenties aan de werkelijkheid in Jean’s werk en toch is de werkelijkheid totaal aan het werk ontglipt. Zo lijkt het althans. Want er zijn nieuwe realiteiten voor in de plaats gekomen.

    De foto wordt opnieuw een ding. Een ding dat zijn eigen realiteit, zijn eigen perspectieven dicteert. Het is of de dingen onder de handen van de kunstenaar los raken van de werkelijkheid en zelf een alternatief leven gaan lijden. De speelsheid gecombineerd met een goed gevoel voor verfijning en nuance doen de rest. Hoeveel mooier wil je het hebben?


    BP

    Copyright Jean van Wijk

    Details:
    Opening: 26 september, 15 tot 17 uur.
    PHŒBUS• Rotterdam
    Eendrachtsweg 61 NL-3012 LG Rotterdam
    telefoon 31-10-414 5151, e-mail phoebus@phoebus.nl
    geopend van donderdag t/m zondag 12.30 - 17.30 uur en na afspraak


    Meer kunst hier.
    Meer artikelen hier.

    Labels: , ,

  • CONTACT
  • Facebook
  •  

    Doe een wens bij een put of val erin 034






















    gaten

    het landschap is naakt
    de hemel bleek
    de horizon verwaterd
    kapotgeslagen ramen kijken uit op richtingwijzers
    - naar onder en boven –
    in brand gestoken
    Venus verdwijnt in schuim dat het zand van haar tepels wast

    een man staat langs de weg en ziet de horizon
    herinnert zich plaatsnamen
    uitgebluste gaten waar zij een aansteker bij hield



    BP


    Klik hier voor meer gedichten in deze serie
    Kijk ook hier.

    Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  •  

    Mouse speak 17


    Reworking of this picture from this website. Click to enlarge. Copyright Villa La Repubblica 2010

    [In this series I rework pictures from the internet, using my mouse and the paint facility. I use the search engine Alltheweb to find pictures for me. I use existing words from the Dutch dictionary and encyclopaedia to have the search engine find pictures for me. Usually it finds unexpected things. I also use Wikipedia pictures now and then. Click here and scroll to see the whole series.]

    When typing the word ‘ad’, Alltheweb also found some pictures of computer games. Computer games are highly sophisticated these days. They give the gamer the idea of being a real hero - or criminal, or a combination of the two – in a quasi real world. They give us the opportunity to combat evil. In this case evil is a spider. Undoubtedly one can gain points by eliminating the evil spider as soon and as shrewdly as possible. But after defeating the spider there will probably be a new evil to defeat. So the good will never exist without the evil.

    To get rid of these more or less philosophical ideas i turned the picture upside down and treated it as an abstract painting. But did i really get rid of those ideas? At least they made me do what i did...

    BP

    Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  • zaterdag, september 18, 2010

     

    In Europa 07


    V.b.n.b.: 1. Istanboel, Turkije; 2. Rome, Italië; 3. Yorkshire Dales Nationaal Park, Engeland; 4. Acaster Malbis, Engeland; 5. Vogezen, Frankrijk; 6. Drenthe, Nederland. Klik op de plaatjes om te vergroten. Copyright Villa La Repubblica 2010.

    Top to bottom: 1. Istanbul, Turkye; 2. Rome, Italy; 3. Yorkshire Dales National Park, England; 4. Acaster Malbis, England; 5. Vosges Mountains, France; 6. Drenthe Province, Netherlands.Click on the pictures to enlarge. Copyright Villa La Repubblica 2010

    Klik hier voor meer plaatjes

    Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  • vrijdag, september 17, 2010

     

    N.a.v. 06



    Meester van Flémalle (?): Annunciatie, ca. 1427, Metropolitan Museum of Art, New York. Klik op het plaatje voor een vergroting.







    bezoek

    je lelies staan te stinken op de tafel
    en je kaars walmt uit
    je hebt je mooiste rode jakje aangetrokken
    voor de visite en dan zit je op de grond

    je bezoek heeft vleugels en je man
    timmert erop los
    heeft hij die bank ook getimmerd?
    die pijnbank voor houten konten?

    geen wonder
    dat je op de grond zit
    je bezitters zeuren aan de deur
    en een kruisje vliegt je naar het oor



    BP

    Klik hier voor meer gedichten in deze serie.
    Klik hier voor andere gedichten.

    Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  • maandag, september 13, 2010

     

    Collages du printemps 14

    He did it again!; Hij heeft het wéér gedaan!. Copyright Villa La Repubblica 2010. Click on the picture to enlarge; Klik op het plaatje voor een vergroting.

    Click here to see more pictures in this series.
    Klik hier om meer plaatjes in deze serie te zien.

    Also take a look here.
    Neem hier ook een kijkje.

    Labels: ,

  • CONTACT
  • Facebook
  • zondag, september 12, 2010

     

    Dutch soap opera in New York

    Mr. Wilders has addressed the New York opponents of the Islamic Centre and Mosque near Ground Zero. His speech can be seen here. He was introduced by a lady who called him her ‘hero’.
    Wilders had to get used to his American audience, which is, compared to a Dutch audience, usually overenthusiastic. But he clearly enjoyed it.
    Two questions can be raised: 1. why was Mr. Wilders talking in America, the building of mosques over there being apparently none of his business and 2. why didn’t he quasi daftly insult anybody?
    So why was Mr. Wilders talking in New York?
    Wilders’ party the PVV (Partij Voor de Vrijheid; Party For Freedom) doesn’t gain any contributions from its members, for unlike other Dutch parties it has no members. So it has to gain its income from somewhere else. The financing of PVV is until now not very clear. But it is said he gets his money amongst others from American (or even Israeli) anti-Muslim and pro-Jewish organizations. However, nothing can be said for sure about that until his party is transparent about its incomes. But it is clear he has a lot of sympathy from these organizations. So to start with it is a matter of courtesy from Mr. Wilders to support his allies in the United States.
    Further on, for a Dutch audience it is something very special if a Dutchman has so much success and gets so much American and indeed international attention. It is feeling like ‘look, this normal Dutch guy from our small country has made it in big and powerful America and they like him’. His voters, and even other voters, will be proud of him. This makes him even more popular in his own country as there has been no major Dutch politician who has publicly said something in the U.S. with so much success. It will also give Dutch voters the idea that Mr. Wilders is the real powerbroker behind the new conservative coalition which is presently trying to form a new government with the support of PVV. The leader of one of the two coalition parties, Mr. Verhagen (of CDA, the Christian Democrats), is presently foreign secretary (and has been for some years) but voters have never seen him talking like Mr. Wilders for a life American audience. For many voters it is not important what Mr. Wilders says, but the fact that he is there and speaking to a cheering audience ís important to them.
    And last but not least: Mr. Wilders really believes Islam is a danger to Western civilization. International support for that idea is most welcome to him and he knows he will have international attention with his Ground Zero speech.
    And why didn’t Mr. Wilders insult any important political figure?
    Earlier in England, Mr. Wilders insulted the Turkish prime minister Mr. Erdogan, calling him a ‘total freak’. So everybody was eager to know if he would insult any important international leader, for instance president Obama or any leader of an Islamic country. He didn’t. He openly disagreed with Mr. Bloomberg, mayor of New York and criticized imam Rauf of the Islamic community centre near Ground Zero. And that was all. Of course his remarks about Mr. Bloomberg were also meant for Mr. Obama. But he didn’t insult anybody. He didn’t even say Islam is ‘a fascist ideology’ as he usually says.
    There were two good reasons for Mr. Wilders not to do so.
    First, there is a difference between insulting Mr. Erdogan and any American politician in power. America is an ally of the Netherlands and the Netherlands are among the staunchest allies of the United States. Insulting an American politician in power, in his own country might be counterproductive for Mr. Wilders and his cause.
    Second, Mr. Wilders supports the formation of new Dutch minority government of the right wing bipartite coalition of VVD (Volkspartij voor Vrijheid en Democratie, People’s party for Freedom an Democracy, pro market liberals) and Mr. Verhagen’s CDA. With Mr. Wilders’ support in parliament this minority government will be allowed to govern with a majority of 76 of the 150 seats in parliament. Some time ago talks about this model collapsed as some Christian Democratic mps had some trouble with their consciences. However, after one of these dissidents was replaced, Mr. Wilders is prepared to continue the negotiations about his support for the minority government. So he cannot permit himself to be too radical and senseless in an international speech like this.
    All together, the American anti Islamic platform has probably given Mr. Wilders a popularity boost in his own country where he is sowing discord. Discord unprecedented in post WW II Dutch history. We’ll keep you posted about that.
    VLR

    Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  • donderdag, september 09, 2010

     

    Nieuw blog: Primitive pictures



    Enige tijd geleden heb ik een blog geopend met alleen maar plaatjes. Het gaat om een verzameling computertekeningen die ik de afgelopen jaren maakte voor Villa La Repubblica. Het nieuwe blog heet Primitive pictures en is te vinden op het volgende adres: http://vlr-primitivepictures.blogspot.com. Met enige regelmaat zal het blog aangevuld worden. Ik wens U daar veel plezier.

    Some time ago i have opened a blog with just pictures. It is a collection of computer drawings i made last few years for Villa La Repubblica. The new blog is called Primitive pictures. Its address is: http://vlr-primitivepictures.blogspot.com. New pictures will be added more or less regularly. I wish you lots of pleasure there.

    BP

    Labels:

  • CONTACT
  • Facebook
  • vrijdag, september 03, 2010

     

    Collages du printemps 13

    Death in Venice; De Dood in Venetië. Click on the picture to enlarge; Klik op het plaatje voor een vergroting. Copyright Villa La Repubblica 2010.


    Click here to see the complete series.
    Klik hier om de hele serie te zien.


    Also visit Villa collages.
    Bezoek ook Villa collages.

    Labels: ,

  • CONTACT
  • Facebook
  •  

    Marije Bijl, Galerie Clement, Amsterdam

    Copyright Marije Bijl

    Het is duidelijk: het werk van Marije Bijl is niet van het luchtige type. Het is expressief tot in de nerven, het wil gezien worden en het dringt zijn inhoud op. ‘Verontrustend’ heet dat tegenwoordig, geloof ik. Ik houd het er meer voor dat het werk direct tot de kijker wil spreken. En als de aandacht eenmaal getrokken is, dan blijkt er meer te zien te zijn. En inderdaad, zoetsappig gaat het er dan niet aan toe in haar tekeningen en schilderijen.

    Het vereist goed kunstenaarschap om met een dergelijke expressieve manier van schilderen en tekenen toch steeds weer werk te maken dat intrigeert en blijft intrigeren. Hoe vaak gebeurt het niet dat een expressionistische kunstenaar in al zijn spontaniteit vergeet dat een schilderij of een tekening er is om vaker en langer naar te kijken. Marije Bijl vergeet dat niet. Ze werkt op de grenzen tussen sentiment en sentimentaliteit, tussen chaos en expressie, tussen techniek en inhoud. Ze doet dat met de trefzekerheid die wat mij betreft onmiddellijk overtuigt.

    Haar werk is momenteel in Amsterdam aan de Prinsengracht te zien bij Galerie Clement, samen met werk van Ben Kruisdijk en Jacquem van 4 september tot 3 oktober 2010. Opening zaterdag 4 september van 16.00 tot 18.00 uur.

    BP
    Copyright Marije Bijl

    Hier meer artikelen.
    Hier meer kunst

    Labels: , ,

  • CONTACT
  • Facebook