Benhura revisited

Foto van site: http://www.utonga.com/catalog_21446.html

Eerder werd ik door een trouwe Villalezer gewezen op de beelden van Dominic Benhura in de Leidse Hortus. Inmiddels heb ik de Hortus bezocht en de beelden bezichtigd. Ik heb Villalezer hierover het volgende terug bericht:


Hoi J.,

Een tijdje geleden was ik in de Leidse Hortus. Op de laatste zomerse zaterdag van dit jaar. Maar eerlijk gezegd: de beelden van Dominic Benhura vielen mij tegen. Zeker, er staan een aantal virtuoze beelden bij. Maar wat mij al snel gaat vervelen is dat je een groot aantal beelden maar van twee kanten kunt bekijken. Van de zijkant is er vaak niet veel aan. Het prettige van een beeld is nu juist dat je er omheen kunt lopen als om een echt ding. Of ik jou nu zie van de voorkant, van de achterkant, van de zijkant, je blijft - als ieder ander - je karakteristieken houden. Hetzelfde geldt voor een koe, een plant, of wat dan ook. Dat moet ook gelden voor een beeld, anders mist het zijn doel.

Een groot aantal beelden van Benhura moet het vooral hebben van zijn charme en kundige afwisseling van steensoort en -bewerkingen.

Zoals ik eerder betoogde moeten deze aspecten gezien worden in een politiek-sociale context. Er moet brood op de plank voor een simpele kunstenaar in Zimbabwe. Afwijkingen van een bekend patroon kunnen je financieel de nek omdraaien. En wat de inhoud betreft: die moet aan de zorgeloze kant zijn. Immers, een meer kritische inhoud kan je politiek de nek omdraaien in Zimbabwe. Dat kan Dominic niet gebruiken, daar hij enige tijd geleden de prestigieuze leiding van het vermaarde en bijna legendarische beeldhouwers opleidingscentrum Tengenenge heeft overgenomen. Het is van het grootste belang dat jonge kunstenaars zich daar kunnen ontwikkelen, bij gebrek aan een behoorlijke kunstacademie. Er zijn dus meerdere mensen afhankelijk van de populariteit van Benhura.

Dat is allemaal begrijpelijk. Maar als toeschouwer heb ik toch in de eerste plaats te maken met een aantal beelden met een voor- en achterkant maar zonder zijkant. Ze zouden als fraaie grafische boekillustraties niet misstaan hebben. De ideeën op zich zijn vaak vindingrijk en sprekend. Maar als beelden komen zij maar heel beperkt tot leven. Het enige wat de zijkanten interessant maakt is dat zij de constructie van de beelden laten zien. Een aspect dat ik toch liever met het totale beeld zie samenvloeien; maar daar kun je over twisten. In het algemeen vind ik de grootste beelden het beste geslaagd. Zij bevatten meer karakter en balanceren op een natuurlijker manier, bijna als planten.

Resumerend moet ik bekennen dat ik sinds rond de eeuwwisseling - toen ik het werk voor het eerst zag - weinig bijzondere ontwikkelingen in het werk zie, behalve herhalingen uit de charme-doos. Daarnaast ook een klein aantal geslaagde beelden.

De redenen waarom dat zo is, zijn weliswaar begrijpelijk maar tegelijk ook triest. Het is bij Dominic Benhura wat mij betreft meer glimlach of ik schiet geworden.

Hoi,
BP