dinsdag, februari 27, 2007

 

Marnix Goossens in de Haagse Vrije Academie 2

Waarom ging ik naar een praatje van Marnix Goossens (22 februari, in de Haagse Vrije Academie)? Zeker, ik heb bewondering voor zijn foto’s. Maar is het dan geen waagstuk de fotograaf zelf te horen spreken? Zou hij er zelf iets heel anders van vinden dan wat ik zelf vind? Of zou hij compleet niets te vertellen hebben? Of zou hij iets te vertellen hebben waardoor ik het idee zou krijgen er nooit anders over gedacht te hebben? Zouden er kaders rond het werk hangen die ik nooit had opgemerkt? Zouden er diepzinnigheden in het werk zitten die ik in al mijn botheid nog niet had opgemerkt?

Om te beginnen was er de tentoonstelling zelf. De tentoonstelling is op zich al redelijk verhelderend wanneer je het werk alleen maar uit boeken of van de website van Goossens kent. Het formaat voegt veel toe aan de foto’s. Het schilderkunstige lijkt erdoor benadrukt te worden. Neem bij voorbeeld het zelfportret in rood. In werkelijkheid is het een meer dan levensgrote plaat, die alle recht doet aan de gehele entourage en aan alles in het gezicht dat ook maar enigszins met dat rood te maken heeft, inclusief het zwart van de haren. De foto’s blijken allemaal de juiste grootte te hebben om je erin te kunnen verplaatsen. Eigenlijk net als een goed schilderij dat de juiste grootte heeft.

Reminiscenties aan het schilderen komen ook op anekdotisch niveau in een aantal foto’s terug. Neem bijvoorbeeld de foto met de hanen die links op een bank argwanend staan te kijken naar een nepvogel rechts op de bank. Je zou bijna denken dat de hanen ook nep zijn omdat ze er zo uitstekend gecomponeerd staan. Zie de twee witte hanen - twee opvallende witte vlekken die de aandacht naar het groepje trekken. En zie ook de twee hanen daartussenin met hun opvallende rode koppen en hun gelige
poten. De één in borstaanzicht, de ander in staartaanzicht voor de afwisseling. Samen het hart van de groep. Als schilder zou je dat niet anders bedenken of zien. En dan die gepaste onopvallendheid van het nep uiltje. En het geheel met de grauwe ondergrond en de groene omlijsting, die de rode kammen en lellen van de hanen des te beter uit doen komen.

Goossens liet wat plaatjes zien. Helaas met een computerprogramma, waardoor veel kleurnuances wegvielen. Onder anderen een probleem bij onderstaande foto van een zonsondergang. Dusdanig overbelicht dat er alleen nog een verbazend groot scala aan heel genuanceerde zachte kleuren overblijft. Op die manier blijft er veel meer over dan een zonsondergang.

Goossens bleek - als de meeste beeldende kunstenaars - geen begenadigd spreker. Maar dat was geen probleem omdat hij oprecht probeerde aan te geven wat de aanleidingen voor de foto’s waren en hoe zijn manier van werken is. Die komt eigenlijk vooral neer op een grote betrokkenheid bij de uiteindelijke foto, meer dan bij het onderwerp van de foto.
En dat is precies wat mij aantrekt in de foto’s. Ze krijgen ieder een eigen persoonlijkheid. Beeldrijm, kleurrijm, suggestie, betekenis, kleurvervloeiing, structuur, zachte kleurnuances, lichtwerking, belichting spelen binnen de foto’s hun rollen waardoor iedere foto zijn eigen sfeer, zijn eigen wetmatigheden en tegenstrijdigheden, zijn eigen mechanisme krijgt.
Vanuit de zaal - waarin veel studenten - kwamen uiteenlopende vragen, variërend van hoeveel aandacht Goossens aan techniek besteedt tot de vraag of hij ook wel eens een dip heeft. Op alles kwam een antwoord waarbij de studenten zich gerust konden voelen. Althans voor zover ik de sessie bijgewoond heb, want (zoals het de ware kunstenaar betaamt) ik had nog niet gegeten en de honger knaagde.

Voor details over de tentoonstelling kijk hier. Bovenstaande foto’s van de website van Marnix Goossens http://www.marnixgoossens.com/ waar nog veel meer werk te zien is.
BP

Labels: , ,

  • CONTACT
  • Facebook