Doe een wens bij een put of val erin 011

de verjaardag van de astronaut

en steeds schiet mij een meisjesliedje te binnen
een zacht een heel zacht meisjesliedje
in het licht en donker van de ruimte
dat wil zeggen er is nu eigenlijk niets te horen
er is niets dat zegent niets dat predikt

de ware vrijheid heeft geen grond onder de voeten
sinds het laatste ruimtestation
waar apen zichzelf weer tegenkomen
waar de papegaaien humor hebben en
waar ik nodig pissen moest

je wil natuurlijk een verhaal van mama hier ben ik nog
of een verhaal aan mijn geliefde dat ik je mis
maar dat de ruimte groot is
zo veel groter dan de grootste liefde
en een verhaal dat ik niet ver verwijderd ben van god

zijn troon zag zweven door de kosmos
er moet toch iets of iemand zijn die dit gewild heeft
nu ja ik heb het zo gewild
er zijn hier interessante onderzoeken over
hoe wij hier leven kunnen en hoe ons voort te planten

(van de mensen die ik zag kon ik niet echt in vervoering raken)
mijn prima stof werkt alleen nog in mijn dromen
en slapen ja dat doe ik nu en dan
je wil natuurlijk dat ik dan aan jou denk mijn geliefde
maar in feite droom ik dan van sterren en van zwarte gaten

dat is wat mij vloeibaar maakt
de lage landen en de bergen zij zijn
ver weg en doen mij niet zo veel meer
planeten zijn er om te vermijden
mijn mooiste dromen komen daar niet uit

zo af en toe wens ik mij wel een haring en
soms denk ik een hond te horen sterven
maar het sterven is hier uitgesteld
ik word niet echt veel ouder
want de dagen zijn iets voor op aarde

de uren zijn een vorm van willekeur
ik schend de rechten van de sterren
op zoek naar leven of iets wat daarop lijkt
natuurlijk denken wij iets tegen te komen
dat zo koninklijk en eindig is als wij

maar met een schildpad of een wandluis
nemen wij ook graag genoegen
dat geeft ons niet de concurrentie van primaten of dolfijnen
al is de ruimte ruim genoeg voor ons en onze spiegelbeelden
en toch ben ik mij stierlijk aan het vervelen

en ja ik denk aan jou mijn Euridice
daar op die hemelsblauwe toverbal
mijn prinses op de erwt ik kom je
daar echt niet halen ik laat je
daar je bloemen plukken tussen je vriendinnen

de vrijheid doet mij jou misschien vergeten
er blijkt voorbij het vergeten nog een leven
ik voel mijn polsslag ik voel mijn slapen
er is een koorts die niet verdwijnen zal
(zeg nooit nooit)

er zijn geen engelen om mijn koorts te kussen
er zijn geen goden om mij te verleiden
het is slechts ik de ruimte en de tijd
mijn medereizigers zijn ambassadeurs
die ik niet wil horen

vertegenwoordigers van de hysterie
zij wilden een taart voor mij maken
maar ik heb ze bedankt (het stelt de aarde gerust
wanneer wij zichtbaar kaarsjes uitblazen
onze ruimtepakken als clownvermomming)

ik zoek hier mystiek en bevrijding
maar er is niets dan nietszeggendheid
dit gaat dieper dan beminnen
en steeds dat zachte meisjesliedje
zacht meisjesliedje

zacht meisjesliedje
en omdat het zilverlicht
zo onbestemd langs mij schijnt
moet ik denken aan de sneeuw
waarvan men zegt

dat die er lag bij mijn geboorte
sindsdien is er al veel gesmolten
ondanks alle groei
en toegestane vrijheid
men neemt mij kwalijk dat ik

niet terugverlang naar huis
dat ik mij niet thuis voel in de ruimte
maar voor wie moet ik nu vieren
met een vlag
terwijl het meisjesliedje zacht zeurt

door mijn kop
lang zacht meisjesliedje
zacht meisjesliedje
het is al ver voorbij middernacht
jarig ben ik niet meer

onze kanarie
heeft het ook niet overleefd
maar ik heb hem opgezet
hij is nu een verstijfde gele vlam
van alle kanten

geniet ik nog dagelijks
mijn collega’s ontleden hun heimwee
terwijl ik droom van natte sneeuw
wij doen hier onderzoek
naar onschuld in de ruimte

het is een hele kleine stap voor mij
het is hier ver weg en voorbij
maar nog niet afgelopen
in spin de boog gaat
lang zacht wiegeliedje

BP